Sharon van Rouwendaal

“Elke minuut van mijn dag is gepland. De klok geeft aan wanneer ik moet trainen, eten, een dutje moet doen… Openwaterzwemmen is enorm intensief. Bij alles wat ik doe, bedenk ik of het wel bijdraagt aan mijn zwemprestaties, of ik er niet ziek van kan worden. Ik leef continu met spierpijn. Een normaal leven is het niet nee. Ik heb mijn sport and that’s it. Ik ken niet veel mensen van daarbuiten en doe ook weinig meer dan zwemmen en trainen. Ik ben blij als ik op zaterdagavond op tijd mijn bed in kan.” 

Hij heeft me leren strijden 
Dat Sharon alles over heeft voor de sport, bewijst haar zevenjarige samenwerking met de Franse zwemcoach Philippe Lucas. Waar anderen zich maar kort staande hielden onder zijn bikkelharde regime, nam Sharon pas in 2020 afscheid. “Ik hou wel van zieke challenges. Zijn Spartaanse manier van trainen, het schelden… Philippe heeft me regelmatig aan het huilen gekregen. Wat hij allemaal heeft geroepen, zou in Nederland écht niet meer mogen. Maar hij heeft wel een kampioen van me gemaakt. Hij heeft me leren strijden en daar profiteer ik nog elke dag van. Niet alleen in het water, maar ook daarbuiten. Vind ik iets zwaar, dan hoef ik maar terug te denken aan mijn tijd in Frankrijk en ik weet dat het altijd erger kan.” 

Technischere trainingen met meer afwisseling 
Inmiddels traint Sharon in Duitsland. “En ook daar is het zwaar,” lacht ze. “Maar er is meer afwisseling. Onder Philippe moest ik non-stop hard zwemmen, werd ik afgezeken als ik niet snel genoeg ging. Nu zwem ik tussendoor ook rustig, mag ik af en toe een plank gebruiken of fins aantrekken. Mijn trainingen zijn veel technischer geworden. Zwem ik nu hard, dan ga ik ook écht hard! In Frankrijk moest ik er non-stop alles uithalen, waardoor je eigenlijk nooit echt tot je max kwam. Ik zwom in een soort wandeltempo waar ik niet uit kwam. De Franse basis is super goed geweest, maar nu bereik ik zones die ik eerder nooit haalde.” 

Nog één keer shinen 
Haar grote droom is om nog één keer een olympische medaille te halen. Ze behaalde al goud in Rio en zilver in Tokio. “In Parijs wil ik nog één keer shinen. Nog één keer een plak pakken. En daarna een paar maanden rust. Alles even op een wat lager pitje. Spontane dingen doen, afspreken, op skivakantie… Skiën kon ik nooit, daar kijk ik zó naar uit! Wat ik verder ga doen in het nieuwe jaar, zie ik wel. Misschien pak ik wel een paar wedstrijdjes mee, ga ik clinics geven. Dat vind ik superleuk om te doen. En verder ga ik enorm genieten van mijn nieuwe huisje in Gemert waar ik laatst de sleutel van heb gekregen.” 

Ouders om de hoek 
Sharon koos voor Gemert vanwege de rust, en vooral ook omdat haar ouders er wonen. “Ik ben als kind opgegroeid in Frankrijk. Ik vond Nederland altijd zo ‘op elkaar’, veel te druk. Maar Gemert is best mooi en lekker rustig. Eindhoven is vlakbij, dus daar kan ik ook nog altijd gaan zwemmen. Dat ik nu mijn ouders om de hoek heb wonen, is super fijn. Ze beginnen wat gezondheidsproblemen te krijgen en dan geeft het gewoon een goed gevoel om in de buurt te zijn. Hoe ouder je wordt, hoe beter je ziet wat écht belangrijk is in het leven.” 

Helaas is een van de belangrijkste steunpilaren in Sharons leven onlangs weggevallen. Vlak voor het interview kwam haar hond Rio, vernoemd naar de stad waar ze goud behaalde, vrij plotseling te overlijden. “Naast het zwemmen heb ik niet zo veel, dus Rio was alles voor mij,” vertelt ze. “Hij wist me altijd op te fleuren, ook als het zwemmen even wat minder goed ging. Omdat ik zo vaak weg was, woonde hij bij mijn ouders. Het was de bedoeling dat hij na Parijs bij mij zou komen wonen. In mijn eigen huisje, met tuin. Eindelijk samen. Maar helaas mocht het zover niet komen. Rio kon niet meer goed ademhalen en dus moest hij worden geopereerd in Gent. Dan zou hij nog flink wat jaartjes mee kunnen, verzekerde de arts in Gent ons. Maar helaas werd hij na de operatie alleen maar zieker. Eerst kreeg hij koorts, toen stopte hij met eten. Ze hebben nog met zijn vijven geprobeerd om hem te reanimeren, maar tevergeefs. Hij is maar zevenenhalf jaar geworden. Ik ben er kapot van. Geen enkele sportprestatie geeft meer vreugde dan een hond. Rio was belangrijker dan al mijn medailles bij elkaar.” 

Life is a highway 
Sharon heeft na het overlijden van Rio even gas teruggenomen, maar is toch weer gaan trainen. “Hij zou ook hebben gewild dat ik doorging, dat weet ik zeker.” Of ze tijdens het zwemmen nog veel aan hem denkt? “Daar heb ik vrij weinig tijd voor. In die zin is het zwemmen ook wel weer een goede afleiding. Je ligt tijdens een wedstrijd dan wel twee uur in het water, maar veel ruimte om te piekeren is er niet. In mijn hoofd ben ik continu bezig met mijn techniek en de positie die ik heb. Je let eigenlijk vooral op je tegenstanders en wat zij doen. Lig ik op kop? Dan begin ik tegen mezelf te praten en liedjes in mijn hoofd te zingen. Nooit hetzelfde nummer, steeds iets anders. Op het WK in Doha was het ‘Life is a highway’, een lekker zwemdeuntje.”

Op het strand met een cocktail in mijn hand 
De mooiste plek waar ze ooit is geweest? “Poeh, ik ben al op zo veel mooie plekken geweest! Seychellen, Australië, Mexico, Curaçao, Florida, Brazilië, Zuid-Afrika… Dat is het voordeel van openwaterzwemmen, je komt op de prachtigste plaatsen. Canada was ook fantastisch trouwens! De twee plekken die bovenaan mijn verlanglijstje staan, zijn toch wel de Malediven en Nieuw-Caledonië. Ik hoef niet zo nodig naar een historisch museum. Laat mij maar op het strand bijkomen met een cocktail in mijn hand.”

Mijn moeder heeft haar hele leven voor ons opgeofferd 
Op de vraag wie de belangrijkste persoon in haar leven is, antwoordt Sharon resoluut: “Mijn moeder! Toen we nog in Frankrijk woonden, bracht ze mijn broer en zus en mij altijd om half acht met de auto naar school. Eenmaal thuis ging ze opruimen, wassen en mijn lunch klaarmaken. Ik mocht tijdens de lunchpauze altijd weg om te zwemmen. Kwam mijn moeder dus weer naar school gereden om mijn lunch te brengen en me naar het zwemmen te brengen. Daar bleef ze kijken. En het was allemaal niet om de hoek hè, het was steeds dertig minuten rijden. Daarna terug naar school, waar ze ons om vijf uur weer moest ophalen. Dan om zeven uur weer naar het zwemmen. Ze zat echt hele dagen in de auto, heeft haar hele leven voor ons opgeofferd.” 

Kopzorgen 
Hoewel Sharons moeder enorm heeft geïnvesteerd in de zwemcarrière van haar dochter, zal ze ook blij zijn als ze straks gaat stoppen. “Ze maakt zich steeds meer zorgen om mij. Dat er iets gebeurt, want er wordt flink gemept in het water. Of dat ik een hartstilstand krijg. Zwem ik een wedstrijd, dan zit mijn vader thuis voor de buis, terwijl mijn moeder rondjes loopt in de stad of gaat fietsen met de honden. Ze kan het gewoon niet meer aan, die spanning. Pas de laatste honderd meter komt ze kijken. En die zijn juist vaak het spannendst!”