Sanne Voets
Dressuurkampioene en tekstschrijver
De liefde voor paarden ontstond bij Sanne al op jonge leeftijd. “In het Land van Ooit zag ik eens ridders op paarden. Ik was meteen in de ban van de paarden. Hun kracht en elegantie maakten grote indruk. Wow!” Na heel lang zeuren mocht ze op rijles; het hoogtepunt van de week. Op haar negende kreeg ze haar eerste pony: Beauty. Vanuit daar is ze uitgegroeid tot wat ze nu is: een Paralympisch amazone van wereldformaat.
Een half uurtje rijles per week
“Ik mocht van mijn ouders gaan rijden bij een manege in de buurt. Een half uurtje per week, maar voor mij hét hoogtepunt om dagen naar uit te kijken. In mijn legging van de Zeeman was ik uren ervoor al aanwezig. Poetsen en knuffelen met de pony’s en helpen op stal.” Toen Sanne negen jaar was, verhuisde ze met haar ouders naar een nieuw huis, mét de mogelijkheid voor het houden van een pony. Het werd Beauty. “Mijn wereld veranderde. Zij was mijn alles.”
Ongeval met haar paard
Draaide het eerst vooral om borstelen, vlechten en knuffelen, later werd het paardrijden zelf serieuzer. Al snel was de ze de hele zaterdag of zondag op pad voor een wedstrijd. In die tijd kwam er een nieuwe, grotere pony. Deze Sander was nog jong en wat onstuimig. Op een wedstrijd, waar de bodem glad was en de twee samen te hard door de bocht gingen, gleed Sander onderuit en raakte Sanne bekneld onder haar pony. Sanne’s benen, al sinds haar geboorte beperkt in beweging, verloren hierdoor verdere functie. Maar dat remde de jonge amazone niet af. Nee, haar liefde voor de sport groeide alleen maar. “In het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ik moest stoppen met paardrijden. Maar dat was mijn lust en mijn leven! Dat opgeven was geen optie. Ik heb qua gezondheid veel tegenslagen gekend, maar altijd steun gehad van mijn paarden. Zij hebben me de kracht gegeven om te blijven doorgaan.”
Een persoonlijke spiegel
Die diepere connectie is ook de basis van de sport, al noemt Sanne het “haast een kunstvorm”. “We gaan niet voor dressuur of de beste tijd. Nee het draait om iets ongrijpbaars, waarbij je samensmelt met je paard. Daarvoor moet je elkaars taal spreken.” We leren dat een paard een spiegel is. Wil je samen presteren dan moet je een bepaalde connectie met jezelf maken. “Als ik met een vol hoofd thuiskom en mijn paard Dem uit de wei wil halen, is de kans groot dat hij zich omdraait en wegloopt. Dat is voor mij een teken dat ik eerst moet ‘landen’. Ben ik met mijn aandacht bij het moment, dan zal zijn houding open zijn en komt hij naar me toe. Paarden zijn altijd in het hier en nu, voelen haarfijn aan of jij dat ook bent en vormen een perfecte spiegel.”
Die mentale kant is dus ontzettend belangrijk in de paardensport. “Het gaat vooral om goed in je vel zitten. Ik train in de sportschool en doe aan meditatie. Verder is het belangrijk om een team aan fijne mensen om me heen te hebben.” Hiermee bedoelt Sanne vrienden en familie waarbij ze zich goed voelt, maar ook een team aan experts om blind op te vertrouwen. Dat zijn bijvoorbeeld de paardenfysio, inspanningsfysioloog, feedbackexpert, trainers en coaches. “De mensen in mijn team hebben dezelfde waarde: bij ons staat het paard altijd op één. Van daaruit werken we in de voorbereidingen naar een kampioenschap aan zoveel mogelijk controle. We laten zo min mogelijk aan het toeval over. Alles is uitgemeten, gepland en uitgedacht. Natuurlijk werk je met mensen en een paard, dus soms moet je je plan bijstellen. Aan de weg naar succes zijn altijd werkzaamheden, het is soms net een grote puzzel die nooit af raakt. Maar ik vind het heerlijk om met mijn team die grote puzzel te leggen.”
Levensstijl
Paardensport is geen sport, maar een levensstijl, volgens Sanne. Alles draait de hele dag, 24/7, om de paarden. Op spaarzame momenten voor zichzelf spreekt ze het liefste af met vriendinnen in een restaurant of samen op de bank. Ze kruipt als tekstschrijver ook graag in de pen. Zo schrijft ze voor een paardensportmagazine en bezoekt ze evenementen van andere sporten, zoals een onlangs een zwemwedstrijd. “Ik leer graag van andere topsporters.”
Strandtocht
Op de vraag met wie zou Sanne weleens een keer een strandrit zou willen maken hoeft ze niet lang na te denken: “met mijn beste vriendinnen! We hebben het allemaal druk en zien elkaar minder dan we zouden willen, maar ik ben zo trots op ze en alles wat ze doen en dankbaar dat ze altijd voor me klaar staan. Een strandrit hoeft het trouwens niet eens per se te zijn, een middagje of avondje aan de boulevard vinden we ook prima,” lacht ze.
