Sanne van Dijke
En haar zoektocht naar balans buiten de dojo
Judoka Sanne van Dijke heeft een prijzenkast waar menig sporter jaloers op zou zijn. Ze reisde de halve wereld af voor de hoogst haalbare kampioenschappen. En toch blijven de zenuwen opspelen. “Dat gaat nooit weg. Voor een wedstrijd ben ik continu bezig met het managen van mijn zenuwen. Een zekere mate van spanning is prima natuurlijk, dat houdt me scherp. Maar die moet niet de overhand krijgen. Wat voor mij werkt, is afleiding zoeken in de vorm van een sudokupuzzel, rondjes lopen, een praatje maken met mijn fysio, muziek luisteren… Pas vlak voor de wedstrijd zet ik mezelf in de focusstand. Vanaf dat moment wordt er niet meer gelachen.”
Welk nummer ze gebruikt om zichzelf op te peppen? “Het zou natuurlijk perfect zijn als ik nu ‘The Eye of the Tiger’ zou antwoorden, maar dat is niet zo. Ik luister graag naar Spectrum van Florence and the Machine, en dan de remix van Calvin Harris. Lekkere beat om op warm te lopen. Na de warming-up gaat de muziek sowieso uit, anders word ik te zenuwachtig. Vanaf dat moment heb ik een mantra dat ik wel honderden keren in mezelf herhaal: ‘For you this is just another day at the office. You bring it every day. You are a champion!’ Het maakt me rustig, waardoor ik me voor de volle honderd procent kan concentreren op wat gaat komen.”
Niks zo gênant als verliezen
Hoeveel Sanne ook gejudood heeft, elke wedstrijd blijft spannend. “Ik moet toch iedere keer weer laten zien dat ik de beste ben. Natuurlijk zijn er tegenstanders waarvan ik niet weet of ik ga winnen, maar bang ben ik gelukkig nooit.” Op de vraag wat het meest gênante is wat ze in haar sportcarrière heeft meegemaakt, antwoordt ze: “Voor mij is niks zo gênant als verliezen. Ik wil uit elke wedstrijd het allerbeste halen. Die winnersmentaliteit had ik als klein kind al. Ik ben een harde werker, altijd geweest ook. Ik kan afzien en weet te presteren op het juiste moment. Ik denk niet dat ik een specifiek talent voor judo had, maar dat het meer te maken had met mentaliteit. Als ik was gaan zwemmen, had ik het daarin misschien ook wel ver geschopt.”
Diskwalificatie
Een ander gênant moment in Sannes carrière komt later in het interview ter sprake. “Ik werd als kind eens gediskwalificeerd omdat ik tijdens een wedstrijd een wegwerpgebaar maakte. Dat was eens en nooit meer. Juist de discipline en het respectvol met elkaar omgaan, zijn de mooiste eigenschappen van de judosport. Plus het feit dat alle verantwoordelijkheid bij jezelf ligt. Beoefen je een teamsport, dan ben je afhankelijk van je teamgenoten. Bij judo ben jij de enige die voor de winst kan zorgen.”
Pasta vongole
Judoot ze niet, dan is Sanne het liefst buiten. Om haar hoofd leeg te maken, golft, padelt en wandelt ze graag. “Mijn vriendin en ik halen vaak de hond van haar moeder op voor een grote ronde. Ook koken vinden we fijn om samen te doen, met name Italiaans. Hebben we de tijd, dan maken we pasta vongole of pizza. Helemaal zelf, inclusief het deeg. Heerlijk!”
Het leven is zo veel meer dan topsport!
Sanne is blij dat haar huidige vriendin niet uit de judowereld komt. “Ik zat lange tijd in een tunnel waarbij de sport alles opslokte. Bekijk je het grotere plaatje, dan zie je dat het leven zo veel meer is dan dat. Het is goed om af en toe een stapje terug te doen en te beseffen hoe onbelangrijk topsport eigenlijk is. Daarom vind ik het ook zo fijn om na een lange dag trainen thuis te komen en het met mijn vriendin over iets anders te kunnen hebben dan alleen judo. De rest van mijn vriendengroep judoot ook niet trouwens. Ik zit in een geweldige club van tien meiden met wie ik al héél lang bevriend ben. Vraag je op welke dingen ik zoal trots ben, dan is die groep er zeker een van!”
En dan denk ik aan Brabant…
Alle vriendinnen van Sanne wonen in Heeswijk-Dinther, het dorp waar ze zelf ook geboren en getogen is en nog steeds woont. Omdat ze elke dag naar Papendal moet om te trainen, heeft ze even een uitstapje gemaakt naar buiten Brabant. Maar daar was ze naar eigen zeggen niet op haar plek. “Al mijn familie en vrienden wonen in Brabant. Hier voel ik me thuis. Het gaat er gemoedelijker aan toe en het is er minder ‘achter de ellebogen’. We weten wat hard werken is, maar kunnen ook ontspannen en een keer een geintje uithalen. Dat maakt het leven stukken aangenamer.”
Van teamgenoot naar potentieel tegenstander
Hoewel ze op het moment van het interview kampt met rugklachten, is ze niet bang dat deze haar deelname aan de Olympische Spelen in Parijs zullen beïnvloeden. “Het is een beetje aanpassen naar hoe ik ernaar toe werk, maar we kijken gewoon per week wat lukt.” De kans dat ze in Parijs haar voormalig teamgenootje Kim Polling treft, is één op acht. “Dat voelt wel vreemd. Tot voor kort zaten we in hetzelfde team, maar nu ze versneld Italiaanse is geworden, staan we straks misschien ineens tegenover elkaar. De media zullen er wel een ding van gaan maken, maar eigenlijk is ze voor mij gewoon een tegenstander als alle anderen. Er zijn ergere potjes!”
De anonimiteit opzoeken
Over die media gesproken: het is niet zo dat Sanne niet meer over straat kan zonder herkend te worden, maar ze baalt er wel eens van dat de schijnwerpers zo op haar zijn gericht tijdens een groot toernooi. “Als jij als tekstschrijver niet helemaal lekker uit je woorden komt, is dat vervelend. Maar er worden geen vier pagina’s volgeschreven over dat je niet goed hebt gepresteerd. Bij een topsporter ligt dat toch anders. Er wordt zo veel over je gevonden… Ik weet dat die media-aandacht erbij hoort, maar ik kijk er ook wel naar uit om straks gewoon mijn ding te kunnen doen. Het liefst in de anonimiteit op een boerderijtje in Spanje. Waar niet gelijk de NOS op de stoep staat als ik het gras een beetje scheef heb gemaaid.”
