Janna Doumpas

“Ik vond sport altijd superleuk, was altijd buiten aan het spelen” begint Janna haar sportverhaal. “Op mijn 12e ben ik gestart bij de atletiekvereniging t’ Jasper Sport in Someren. Daar was ik al vrij snel een van de besten. Na twee jaar ben ik bij een regionaal topsportcentrum, ATR in Rotterdam gaan trainen. Mijn moeder zag daarvoor een oproep en vond het wel bij me passen. Ik kon daar meer leren. In het begin ging ik twee keer in de week, toen drie keer. Ik heb er enorm veel geleerd en ik ben mijn ouders echt heel dankbaar. Zij moesten me telkens brengen en halen. Het is echt bizar nu ik eraan terugdenk.” 

Na twee jaar merkt Janna dat ze toe is aan de volgende stap. Ze gaat naar de atletiekvereniging in Eindhoven en komt samen met Demi van den Wildenberg in een sprintgroep met ‘oudere’ vrouwen. De twee tieners leren veel van de 25-plussers. Het zorgt voor sportief succes en Janna valt op. Bijzonder genoeg een aantal jaren later ook bij het Nederlandse bobsleeteam. Als Janna in 2023 wordt benaderd of zij met haar explosiviteit het bobsleeteam wil versterken als ‘duwer’, gaat ze de kans niet uit de weg. “Toen dit op mijn pad kwam zag ik het als een grappige maar wel sportieve uitdaging. Het leek me wel gaaf, met 120 km per uur door de bochten heen schieten. Maar ik had er helemaal niet bij stilgestaan dat het zo’n groot nieuws zou worden! Want toen het bekend werd, ontplofte het in de media. Er kwam in een heel korte tijd best wel veel op me af, terwijl ik ook nog in een drukke periode zat rondom mijn studie fysiotherapie.”

Diep dal 

Enthousiast als ze is stapt Janna in de bobslee. Maar het loopt allemaal anders dan gehoopt. “Ik kwam er al snel achter dat het héél anders was dan ik me had voorgesteld. Mooie sport, dat zeker. Maar de cultuur en structuur van de internationale bobsleewereld is echt heel anders dan de atletiekwereld. In het begin dacht ik dat ik gewoon even moest wennen. Steeds vaker merkte ik dat het niet paste in mijn persoonlijke beleving van topsport. Alleen, ik vond dat ik het niet kon maken om het team in de steek te laten. Verder vond ik ook dat ik het seizoen af moest maken om een goed beeld te krijgen van de sport voordat ik écht kon beslissen wat ik ervan vond. En opgeven zit simpelweg niet in mijn karakter.” Al die redenen zorgen ervoor dat Janna langere tijd enorm over haar grenzen gaat, met flinke gevolgen van dien...
 
“Ik heb er best wel veel last van gehad. Het WK Bobslee in Winterberg kwam dichterbij en ik had mezelf voorgenomen dat dit de laatste kans was voor het bobsleeën. Ik wilde kijken hoe ik die weken door zou komen om daarna de hele ervaring te laten bezinken en een beslissing nemen over de toekomst.  Omdat ik vóór het WK Bobslee ook nog deelnam aan het NK Atletiek, was ik voor eventjes weer aangesloten bij mijn fijne trainingsgroep in Eindhoven. Het gaf me nóg meer het gevoel dat ik atletiek echt miste. Ik besefte dat ik helemaal niet naar het WK wilde, maar ik ben natuurlijk toch gegaan.”   
 
“Als sporter was ik in Winterberg mega gefocust op het doel en wilde ik presteren voor het team. Achteraf gezien gaf ik daar het laatste restje energie dat ik nog in me had. Want toen ik thuiskwam en die hyperfocus weg was, stortte ik mentaal en fysiek in. Ik kon niet meer functioneren, niet meer helder denken, letterlijk soms niet eens meer lezen. Door het complete gebrek aan energie kon ik mijn studie niet oppakken en zelfs mijn bed uitkomen was een opgave. Voorzichtig ben ik weer op de atletiekbaan gaan trainen. Maar soms moest ik na een paar stretchoefeningen of warmlopen al stoppen. Dat was best confronterend. Ik schrok er ook van omdat ik nooit had verwacht dat ik, die positieve, blije, energieke Janna, me zo kon voelen. Ik had het idee dat ik mezelf compleet kwijt was. Ik heb een moeilijke keuze gemaakt en bij het bobsleeteam aangegeven dat dit het gewoon echt niet voor mij is. Ik wilde terug naar de sport die me supergelukkig maakt.” 

Keuzestress 

Ze heeft nog steeds een bomvolle agenda en - gelukkig - een iets minder vol hoofd. Het geeft ruimte om leuke dingen te doen. Of iets totaal anders! Met welke Brabantse topsporter zou ze eigenlijk wel een dag willen ruilen?  “Ik heb voetbal altijd leuk gevonden. Ik mocht het alleen niet gaan doen. Mijn moeder vond het een jongenssport. Achteraf zegt ze nu dat het belachelijk is dat ze ooit zo dacht. Maar ik zou dus wel een dagje willen ruilen met Cody Gakpo of Virgil van Dijk.”  
 
Zijn er nog andere voorkeuren of bijzondere aanraders van Janna? Heeft ze voor de Brabanders nog een Netflix-tip? Een serie die ze kijkt op een trainingskamp of juist thuis?  
“Pfoe…ik vind het wel lastig hoor. Ik heb altijd keuzestress. Dus ik zou het niet weten. En nee, ook kiezen tussen Instagram of Tik Tok (ze heeft op beide kanalen tienduizenden volgers, red), gaat me niet lukken.”  
 
Haar lievelingseten benoemen, dat vindt ze niet zo moeilijk. “Het is Yemista, een Griekse maaltijd. Dat zijn gevulde paprika's en het beste is als die vers uit de tuin van mijn oma komen. Zij woont in Griekenland. Mijn beide ouders zijn Grieks, alleen mijn moeder is in Nederland geboren. Ik heb dus een dubbele nationaliteit.”  Wat nou als ze de kans krijgt om voor Griekenland te gaan lopen en niet voor Nederland? “Nou dan doe ik dat uiteraard. Maar als ik moet kiezen dan wordt het heel moeilijk.”  Ze besluit lachend: “Want ik heb keuzestress hè...”