Ephrahim Jerry

Vanuit zijn appartement in Eindhoven vertelt Ephrahim vol enthousiasme over zijn leven en carrière als topsporter. Het appartement ligt nog net niet ín het Philips Stadion en als diehard PSV-supporter en trotse Eindhovenaar kan hij zich geen betere plek bedenken.  

En hij kan het weten, want zijn carrière leidde hem langs onder andere Sittard, Volendam, Zwitserland, België en Frankrijk. Maar beter dan Eindhoven wordt het niet, aldus de sportieve dokter. ‘Eindhoven zit in mijn hart. Ik ben hier vlakbij geboren en opgegroeid in een gezin met zes kinderen. Mijn jongste broertje is nu elf, ik voel me bijna een soort vaderfiguur voor hem. En allemaal zijn we sportief. We hadden het thuis alleen niet breed. Door de verschillende subsidies die er nu nog steeds zijn, konden wij gelukkig wel gewoon meedoen en lid worden van een sportclub. Ik begon met voetbal. Dankzij mijn zus kwam ik op mijn twaalfde in aanraking met handbal. En ik bleek het best goed te kunnen! Twee jaar na mijn aanmelding werd ik al geselecteerd voor regioteams en nationale selecties. Uiteindelijk mocht ik naar de Handbal Academie in Sittard. Daar combineerde ik gymnasium en handbal. Het heeft me enorm veel gebracht. Ik ontwikkelde heel snel zelfstandigheid en een enorme discipline.’

De moeilijkste weg 
 
Vooral die laatste eigenschap zal de jaren daarna goed van pas komen. Ephrahim wilde als kind al dokter worden. Hij besluit na afronding van het gymnasium verder te studeren en sportieve (en soms lucratieve) kansen niet op één te zetten. Hij gaat vol voor de studie Geneeskunde. Waar komt die enorme drive vandaan? ‘Ik wist altijd al dat ik later met mensen wilde werken,’ zegt Ephrahim. ‘Maar eerlijk gezegd speelt ook mijn achtergrond een tweede rol in de studiekeuze. Financieel gezien had ik niet dezelfde kansen als andere kinderen om mij heen, en hadden we het niet breed. Maar ik kan wél leren en besefte dat ik mogelijkheden had om hoog op de maatschappelijke ladder te komen. Mijn mindset draait om altijd het hoogst haalbare willen bereiken. Sportief en ook maatschappelijk. Daarom koos ik voor de moeilijkste weg: gymnasium en Geneeskunde. Ik wilde zo laten zien wat ik kon en dat ik echt wat zou gaan bereiken in het leven.’ 
 
Die combinatie van een zware studie en topsport is logischerwijs behoorlijk pittig. Wat zou hij jonge sporters adviseren die ook een studie en sport combineren? ‘Nu ik terugkijk denk ik dat ik het ook prima wat rustiger aan had kunnen doen. Het waren hele lange dagen en het was letterlijk en figuurlijk alle ballen hooghouden. Terwijl ik misschien ook een wat rustiger tempo had kunnen aanhouden. Maar ja, ik wilde het per se afronden in de zes jaar die ervoor staat. Dat zit nou eenmaal in mijn karakter. Dus mijn advies aan jonge sporters is om je gevoel te volgen en te beseffen dat je maatschappelijke carrière ook prima een jaartje later kan beginnen.’ 

Buitenlandse avonturen 

De handbalcarrière van Ephrahim heeft hem veel gebracht, waaronder ervaringen in andere landen, legt hij uit. ‘Vlak voordat ik mijn studie kon afronden, kreeg ik een aanbod uit Zwitserland. Dat kon ik écht niet weigeren. Ik besloot mijn laatste coschappen daar te lopen en kon op die manier professioneel handballen en mijn studie afronden. Het werken en wonen in andere landen heeft me trouwens wel laten zien hoe enorm goed wij het in Nederland hebben. Wat ik heb meegenomen uit andere culturen? Sinds mijn verblijf in Zwitserland moet iedereen bij mij thuis zijn schoenen uitdoen! Haha, dat is daar heel normaal en toen ik erover nadacht vond ik het wel zo hygiënisch. Zeker nu we hier een kleine hebben rondkruipen.’ 

Die kleine is de nieuwe linksbuiten van PSV, schetst Ephrahim met een lach. Dat wordt dus over 20 jaar aanmoedigen vanaf de tribunes, iets wat hij overigens al jaren doet. ‘Zelfs toen ik in Frankrijk speelde, hield ik mijn PSV-seizoenkaart aan en kwam soms op en neer voor wedstrijden. En PSV is Eindhoven, ik ga hier nooit meer weg! Deze stad is voor mij de perfecte mix van culturen, zonder vervreemd te zijn. Hier heerst het gevoel dat iedereen welkom is. We zijn niet hautain ofzo, wel trots. En ik heb veel te danken aan de gemeente door de steun die er is voor gezinnen die het wat minder goed hebben.’

Eindelijk rust 

Na drukke jaren in de topsport én werkende in het ziekenhuis, is er sinds de zomer van 2024 iets meer rust. Ephrahim is inmiddels geen profspeler meer, hij heeft de rol van speler-trainer bij PSV Handbal op zich genomen. Dit kost hem “slechts” 3 avonden in de week. Hoe ervaart hij de rol als trainer? Heeft hij meer begrip voor zijn oud-oefenmeesters? ‘Ik was eerlijk gezegd best wel een lastpak. Ik had vaak een weerwoord en accepteerde beslissingen maar moeilijk. Nu ik trainer ben, merk ik dat ik sommige keuzes van mijn trainers veel te persoonlijk nam. Ook nu moet ik soms minder leuke beslissingen nemen en spelers passeren. Juist omdat ik weet dat het heel oneerlijk kan voelen, zeg ik dat er altijd bij. Maar ik lig er vervolgens niet wakker van.’ 
 
Hij kan het trainersvak prima combineren met zijn gezin en met zijn loopbaan als chirurg, waarbij hij nu neigt naar doorontwikkeling in oncologische chirurgie. Een vak waarin hij echt impact kan maken. ‘Dat is het mooiste aan dokter zijn. Je kunt iets voor mensen betekenen, ook als ze slecht nieuws krijgen. Want hóé je dat vervolgens brengt, dat heeft weer invloed op de maanden die volgen. Of op het gezin van een patiënt. Die impact maken en van betekenis zijn, dat is mijn drive. Mensen kijken tegen je op, en je wil er dan ook graag voor ze zijn.’ 

Nu hij het niet meer kneiterdruk heeft, is er ruimte voor een dagje niks doen, al voelt de dokter zich dan wel meteen nutteloos. ‘Ik ben altijd bezig geweest met leren en sporten, dus een dag op de bankhangen doe ik niet graag. Al ben ik eigenlijk best goed in een dagje Netflixen. Ik kan aan iedereen de serie LOST en Game of Thrones aanraden! Maar zo’n dag moet niet te vaak voorkomen.’ 
 
Geen zorgen, met een peuter in de dop zal dat sowieso niet gebeuren…