Ali Riza Aygün

“In 1999, ik was toen 3, kwam mijn vader thuis met de allereerste Playstation. Destijds had je nog geen draadloze controllers, dus als hij FIFA ging spelen, stopte hij zíjn draad wel in de Playstation en die van mij liet hij op de grond liggen. Ik had natuurlijk niks door, maar ik had de controller in mijn handen en vond het geweldig. Vanaf een jaar of 7 mocht ik echt spelen. Elke FIFA-editie die uitkwam probeerde ik meteen. Op mijn 14e won ik alles van vrienden. De enige uitdaging die zij nog hadden was om van mij te winnen.” 

Het zijn de voorzichtige stappen naar meer. Professionele Esport bestaat dan nog niet, maar vanaf zijn 18e kan Ali wel meedoen aan online toernooien waar hij wat kan verdienen. En waar anderen vakken vulden in de supermarkt, speelde hij FIFA als bijbaantje. Overigens tot frustratie van zijn ouders. Zeker toen hij door het vele gamen in VMBO-T 4 bleef zitten, was de maat vol. Zijn ouders lieten hem regelmatig weten dat gamen geen toekomst gaf. Hij moest het echte leven maar eens leren kennen! Gelukkig slaagt Ali het jaar daarna en gaat naar het MBO, maar het gamen blijft. “Vanaf die tijd ging ik deelnemen aan grote en internationale toernooien waar je meer prijzengeld kon verdienen. Daarnaast startte ik een YouTube-kanaal. Ik kreeg 40.000 volgers omdat ik communiceerde in het Nederlands, Engels en Turks.”

Dromen komen uit 
Ondertussen beginnen ook de profvoetbalclubs te zien dat Esports een toekomst heeft. Op een bijzondere manier komt Ali bij PSV terecht, de club waar hij nota bene zelf supporter van is. “In de zomervakantie was er een open toernooi waar je gescout kon worden. De uiteindelijke winnaars kregen een contract bij PSV. Ik deed mee en verloor in de kwartfinale. Hoewel ik baalde, ging ik gewoon door met mijn schoolcarrière. Twee weken voordat school weer begon, belde PSV. Een van de spelers bleek niet te passen in het team en ik mocht een contract tekenen. Ik werd dat seizoen meteen Nederlands Kampioen PlayStation.” 

Ali is geboren Eindhovenaar, voetbalt vanaf zijn 4e en droomt net als ieder kind over een profvoetbal carrière. Als je dan jaren later bij “jouw” club een contract tekent, dan is dat fantastisch. “Ik weet nog dat ik na het tekenen van het contract in de stad liep en kinderen op me afkwamen voor een handtekening. Mijn moeder werd zo emotioneel. Dat ik toch iets bereikt had met al dat gamen hadden mijn ouders niet verwacht. Ze zijn ook hartstikke trots op me.” 

Mentale uitdaging 
Jarenlang blijft Ali met PSV succesvol. Maar ondanks dat hij de 30 nog niet heeft bereikt, merkt hij nu al dat hij ouder wordt en niet meer mee kan met de absolute top. “Mijn oog-hand coördinatie is zwakker, ik krijg vaker jeukende ogen en reageer soms een fractie trager dan een 18-jarige. Ik ben nu de 3e speler (elke wedstrijd nemen 2 Esporters van PSV het op tegen een andere club) en val in als het moet. Daarnaast beheer ik nu de content op Instagram en TikTok.”  Dat is nodig ook, want Esports is ontwikkeld tot een serieuze, professionele en virtuele voetbaltak. PSV Esports heeft een grote en loyale groep fans aangetrokken. Er zijn meer dan 150.000 volgers op de sociale mediakanalen. Voor die content is Ali nu verantwoordelijk. Ook maatschappelijke projecten vallen onder zijn hoede. Ali: “We staan op verschillende events met onze Playstations. Bijvoorbeeld bij het Eindhoven Game Festival of het Dutch Technology Festival. We vertellen daar onder andere over de technologische ontwikkelingen maar ook over ons werk: wat we ervoor moeten doen en laten.”  
 
Dit zijn de momenten dat er echt face-to-face contact is met kinderen. En die willen natuurlijk allemaal weten hoe ze deze droombaan kunnen krijgen. Welke tips deelt Ali met hen? “Het allereerste advies wat ik geef is: maak je school af want het houdt een keer op. Toen ik mijn contract tekende bij PSV was dit ook het eerste wat ze vroegen. Daarnaast vertel ik hun over de realiteit. Je moet fysiek fit zijn en gezond eten. Ik speel voetbal, zaalvoetbal en 1 x per week trainen we in de fitnesszaal van BrabantSport. Daar krijgen we namelijk wekelijks een fysieke training van een van de coaches van Brabantsport/TeamNL. Ze helpen ons ook door advies te geven bij een gezonde leefstijl. Maar vooral mentaal is het heel zwaar, daar hebben de kinderen geen zicht op.” 

Weg hobby 
Wat maakt het nou zo zwaar en hoe gaat Ali daarmee om? “Tegen mensen die zeggen dat dit toch eigenlijk geen sporten is zeg ik altijd, het is virtueel schaken en de mentale druk is enorm. De E-community is groot en je vertegenwoordigt een topclub. Dat betekent: presteren. Als dat niet lukt of er gebeurt iets in een wedstrijd, dan zet ik op onlinekanalen mijn privé-berichten uit. Je krijgt enorm veel negatieve reacties. Nu ik ouder ben laat ik dat van me afglijden, maar als je jong bent is dat echt moeilijk. Wat ze zeggen gaat tussen je oren zitten en je kunt er onzeker van worden. Ook de internationale toernooien zijn pittig. Je wordt in de ochtend bij je hotel opgehaald en bent aan het gamen van 10.00 in de ochtend tot soms wel 22.00 in de avond. Opeens voelt je hobby als werk. Het vrijblijvende is weg. Wat ik ook pittig vond, is dat ik bijvoorbeeld met vrienden niet meer kon gamen of dingen moest laten omdat ik fit moest zijn voor een wedstrijd. Nu ik een andere rol in het team heb, is er ruimte voor meer ontspanning. Padellen bijvoorbeeld. En alle tijd voor het aanstaand vaderschap.” 

Grote vraag is dan; krijgt zijn zoon straks schermtijd als hij wat ouder is? Zonder twijfel zegt Ali: “O jazeker! Het is heel belangrijk om ook andere dingen te doen. Ik las bijvoorbeeld veel Harry Potter. Het prikkelt de fantasie en je zit niet achter een scherm. Ook omdat het moest van mijn ouders, maar ik vond dat een fijne afleiding. Ik heb de hele reeks uit en ga er binnenkort weer in beginnen. Daarnaast hoop ik vooral dat áls mijn zoon iets met (professioneel) voetbal gaat doen, dit binnen de fysieke sport is. Hoe mooi ik FIFA ook vind, echt voetbal blijft het allermooiste.”