BrabantSport Spelen - Marlene van Gansewinkel
Marlene van Gansewinkel kwalificeerde zich voor de Paralympische Spelen van 2016 in Rio de Janeiro en pakte daar meteen al een bronzen medaille op het onderdeel verspringen. De 25-jarige Tilburgse liet op haar eerste Paralympische Spelen meteen zien wat we van haar kunnen verwachten. Vandaag spreken we haar over het verplaatsen van de Paralympische Spelen, hoe zij ooit begon met atletiek en over waarom teruggaan naar Brabant als thuiskomen voelt.
Teruggaan naar de roots
Gevraagd naar wat Brabant voor haar betekent, antwoordt de para-atlete: “Brabant is vanouds. Sinds ik naar Amsterdam ben verhuisd voelt Brabant echt als teruggaan naar mijn jeugd en roots. Als ik bijvoorbeeld naar mijn ouders rijd is het altijd weer een soort thuiskomen.”
Impact gedurende corona
Sinds begin dit jaar speelt het coronavirus een grote impact op de sportwereld, niet alleen wedstrijden werden uitgesteld maar trainen ging ook niet of nauwelijks. Voor Marlene betekende dat dat ze veel meer zelf thuis moest gaan doen. Dat had een grote impact op haar. “Ik merkte dat ik mijn sport en mijn thuis heel erg ging mengen en meer moeite had om thuis even te ontspannen en de sport los te laten. Verder vond ik het niet prettig om zo veel alleen te doen, ik ben veel liever met mijn team. Samen is in mijn ogen toch altijd beter.”
Bijzonder jaar
2019 was een speciaal jaar voor de Paralympiër. Ze behaalde veel succes, maar merkte dat ze niet goed in haar vel zat. Na het behalen van de zilveren medaille op de WK Atletiek, belandde ze in een burn-out. Begin dit jaar kon ze het trainen weer oppakken, maar niet veel later kwam het nieuws naar buiten dat Paralympische Spelen werden uitgesteld. Een geluk bij een ongeluk voor de sprintster. “Ik was erg opgelucht, ik moest mijn herstel van mijn burn-out heel erg haasten. Nu heb ik meer de tijd kunnen nemen voor mijn herstel. Verder voel ik heel sterk dat ik dit jaar goed kan gebruiken om echt weer helemaal fit te worden.”
Ook deze weken dat ze eigenlijk zou schitteren in Tokyo staan in teken van herstel. “In mei ben ik geblesseerd geraakt aan mijn knie. Mijn meniscus vertoont scheurtjes. Het herstel ging best goed en na drie maanden mocht ik een wedstrijd doen. Uiteindelijk bleek dat ik toch niet helemaal klaar voor die wedstrijd was want ik kreeg weer last en had moeite om de wedstrijd uit te lopen. Na een bezoek aan mijn topsportarts bleek dat ik opnieuw het hersteltraject in moest.”
Hoogtepunten
Ze weet als geen ander waar ze nu voor revalideert en traint. Aangezien de para-atlete in 2016 erbij was in Rio de Janeiro. “Het was een speciale ervaring, ik vond het jammer dat de tribunes zo leeg waren. Maar buiten de lege tribunes vond ik het een hele gave ervaring en kijk ik uit naar Tokyo!”
En dat ze kans maakt op eremetaal in Tokyo is ook duidelijk. Gezien haar palmares en uitverkiezing tot para-atleet van het jaar 2018. “Klopt! Dat ik die erkenning kreeg voor mijn prestaties voelde goed, ik ben heel vereerd en blij met die prijs.”
Opbouw naar Tokyo 2021
“Mijn eerste wedstrijd zou eigenlijk het ONK (Open Nederlandse Kampioenschap Para-Atletiek) in Tilburg in september zijn. Echter houd ik me vooral bezig met fit worden zodat ik een goede winterperiode kan draaien. Mijn eerste piek zal ergens volgend jaar liggen, dit laat ik vooral over aan mijn coach. In principe zoals elk jaar een opbouw naar het wedstrijdseizoen en dan de volgende opbouw naar het grote toernooi, de Paralympische Spelen.”
De sport
In Brabant wordt Marlene gevolgd door flink wat unieke sporters die naar haar opkijken. Voordat ze begon met atletiek deed ze veel verschillende sporten, waaronder voetbal. Ze is dan ook helder in haar boodschap om mensen te triggeren in beweging te komen én te blijven. “Ik denk dat mijn beste advies is om gewoon alles te proberen! Je kunt pas iets beoordelen als je het hebt ervaren.”
